Wat als het antwoord niet in je hoofd zit, maar ergens tussen de bomen?

Je hoeft niet stil te zitten om helderheid te vinden. Juist niet. Tijdens een wandeling in de natuur komt er iets op gang. Je lichaam beweegt, je hoofd krijgt lucht, je hart spreekt wat vrijer. Alles mag ademen.

De natuur oordeelt niet. Ze fluistert. Ze confronteert. Ze spiegelt.
Een kronkelend bospad kan ineens voelen als jouw eigen levensweg. Een omgevallen boom als dat obstakel waar je steeds weer tegenaan loopt. En dan ineens — dat open veld. Ruimte. Licht. Zicht.

We lopen. Soms zwijgend. Soms in gesprek.
Ik stel vragen die je raken, die blijven hangen. Jij bepaalt het tempo, het pad. Soms stoppen we even. Want juist in stilstand schuilt vaak de beweging.

Geen coachruimte, geen plafond, geen klok die tikt. Alleen de wind, je ademhaling en de vraag: Wat heb ik nu echt nodig?

Voel jij het ook? Dat verlangen naar richting, naar rust, naar jezelf?
Dan is dit het moment om op pad te gaan. Geen prestatie, geen haast — maar een ontdekkingsreis, stap voor stap.